Λαβκραφτικος σατανισμος

Σχετικά με τον Λαβκραφτικό Σατανισμό
Από τη στιγμή που ο LaVey ενσωμάτωσε στις Σατανικές του δραστηριότητες την ψευδομυθολογία του Λάβκραφτ, αυτοί που έδειξαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη Μυθολογία Κθούλου ήταν οι εκπρόσωποι και οι φίλοι του Left Hand Path, οι οποίοι στους σκοτεινούς πρωταγωνιστές του mythos προσπαθήσανε να αντιστοιχίσουν τις οντότητες του Sitra Ahra.
Κάπως έτσι, και για μια μερίδα αποκρυφιστών, η μαγεία του Νεκρονομικόν ερμηνεύτηκε καθαρά ως κλιφωθική, και οι Μεγάλοι Παλαιοί ως δαίμονες με… εξωγήινα ονόματα.
Μ’ αυτό τον τρόπο, λοιπόν, γεννήθηκε ο Λαβκραφτικός Σατανισμός, όπου διακρίνουμε τουλάχιστον τρεις μορφές μαγικής άσκησης:
1) Επικλήσεις προς τους Μεγάλους Παλαιούς – όπως συμβαίνει με το Κάλεσμα του Κθούλου από τον Aquino.
2) Τελετουργία μέσω εστίασης σε ένα υλικό αντικείμενο – όπως συμβαίνει με το τετράεδρο κρύσταλλο στο Τυπικό των Εννέα Γωνιών του Order of the Nine Angles.
3) Συνειδησιακό πέρασμα σε άλλες καταστάσεις και διαστάσεις πραγματικότητας (pathworking) – όπως συμβαίνει με τον οραματισμό του Μεγάλου Τραπεζόεδρου του Temple of the Vampire.
Εργαζόμενος προσωπικά πάνω στο Ρεύμα του Νεκρονομικόν τα τελευταία πέντε χρόνια, έχω διαπιστώσει πως ο κθουλικός αποκρυφισμός (yog-sothothery ή θεϊστικός κθουλισμός για κάποιους) εμπεριέχει ήδη ένα μεγάλο πλούτο από τελετουργίες, όπως και διαθέτει χώρο για το σύγχρονο ασκητή να προσθέσει το δικό του λιθαράκι εμπειρίας και γνώσης στο όλο (εν δυνάμει) σύστημα.
Η βάση όλων των τύπων πρακτικής μαγείας, όμως, που μπορεί να απασχολήσει αυτούς που εργάζονται με το Νεκρονομικόν, πιστεύω πως είναι οι τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες.
Το πραγματικό ερώτημα, παρ’ όλ’ αυτά, έγκειται αλλού: α) το σύστημα του Νεκρονομικόν θα πρέπει να ακολουθεί τις μεταμοντέρνες αντιλήψεις του χαοτικισμού ή να συμφωνεί με την γριμοριακή φιλοσοφία, και β) ποιο το γενικότερο όφελος;
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα διαφέρει από συγγραφέα σε συγγραφέα. Για κάποιους, οι Μεγάλοι Παλαιοί μπορούν και πρέπει να βρούνε τη θέση τους πάνω στο Δέντρο του Θανάτου.
Κάποιοι έχουν γράψει βιβλία που βασίζουν τη δομή τους στα υπάρχοντα γριμόρια, παρουσιάζουν δηλαδή μια σειρά από επικλήσεις, κύκλους προστασίας και ευφάνταστα sigils. Κάποιοι άλλοι, τέλος, πιστεύουν πως το όλο θέμα θα πρέπει να απέχει από δογματικούς τύπους και να είναι ελεύθερα συγκριτικό, ώστε να αποτελεί ένα υποκειμενικό έργο αυτογνωσίας και ανέλιξης.
Η θέση μου συμφωνεί με την τελευταία επιλογή, γι’ αυτό και παραμένω σκεπτικη κάθε φορά που συναντώ τα γριμοριακά πονήματα αγνώστων μάγων με βαρύγδουπα ονόματα! Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για προσωπικές εμπειρίες, που η αντικειμενική τους αξία μπορεί και να είναι μηδαμινή.
Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που θα πρέπει να αναζητήσει κανείς στην αληθινή μαγεία του Νεκρονομικόν, αυτό πιστεύω πως πρέπει να είναι οι έννοιες (τα μαύρα αρχέτυπα, αν προτιμάτε) πίσω από τα ονόματα και τις πρακτικές… Αυτό είναι το αληθινό κλειδί!